5 Speciale Minuten

Sprankelend licht als een spetterend contrast tegen de donkere hemel…

Ieder jaar verbaast het mij weer; de atmosfeer in de decembermaand en hoe mensen met een veilig bestaan daarop reageren. Zij zien het als weer een kerst, weer een jaarwisseling en weer die beste wensen. Heel gewoon toch?
Ja, voor u, en ondertussen ook voor mij, is dat heel normaal.

Mijn hart gaat op dit moment echter meer uit naar de mensen waar dat even anders voor is. Mensen die de beste wensen misschien wel het hardste nodig hebben, mensen die zich niet veilig en vertrouwd kunnen voelen.

U denkt aan mensen in hongerend Afrika, Tsunami slachtoffers en gebieden met burgeroorlogen?

Ik niet.

Ik denk aan die tere zieltjes die in dezelfde stad leven.

Ik ken ze niet, maar ik weet dat ze er zijn. Ik weet dat er kleine meisjes zijn die deze feestdagen weer teleurgesteld zullen worden. Niet vanwege de cadeautjes, maar de onvervulde reddingswensen.

En jammer genoeg breidt de “club” zich nog steeds uit….
Kleine jongetjes die niet weten dat ze begrip kunnen vinden, dat er meer zijn zoals zij …. jammer genoeg!

Ik denk aan die tere zieltjes, die ook na de feestdagen weer het slachtoffer zullen worden van de lusten van hun daders, die de eis om macht vertalen in verdwaasde seksuele activiteiten.
Misschien worden ze met de feestdagen met rust gelaten, misschien ook niet.

Ik denk aan de kinderen van alcoholisten en drugsverslaafden, “hulpverleners” van het gezin; de stille krachten achter een stoer imago of een uitdagende lach. Niemand ziet de volwassen inzichten vanachter dat kindersnoetje.

Ik denk aan de mislukte volwassen communicatie die voor sommige kinderen een pak slaag beloven; de botbreuken, de blauwe plekken, een hart vol tranen.

Ieder jaar realiseer ik mij dat die kinderen niet ver weg zijn.

Eén jaar ondersteunde ik zelf een slachtoffer van verkrachting op de tweede kerstdag. Een lugubere realiteit die niet verdwijnt met een kerstboom, een kaartje of een cadeautje. Even wordt er schande over gesproken. Even, tot het in het gevoel te dichtbij komt.

En daarna?

Daarna wordt er weer over gezwegen. Alsof het dan weggaat? Wat niet weet wat niet deert? Geen idee.
Ik weet alleen dat de slachtoffer(tje)s er niets aan hebben. Zij krijgen daardoor geen hulp, geen begrip, geen betere toekomst.

Ook zij zullen zich uit de misère moeten vechten, alleen.

Ook zij zullen zich op moeten werken tot een bewonderenswaardige persoonlijkheid, meestal alleen.

Ook zij zullen zich meestal alleen voelen, met mensen om zich heen.

Ieder jaar verheug ik mij weer op die Coca Cola reclame.

Want dan voel ik mij gelijk met de rest van de wereldbevolking. We kijken met zijn allen en we weten dat die kerstman, achterop die vrachtwagen, de enige echte knipoog geeft….

En ieder jaar vraag ik mij af of het collectief bewustzijn zo krachtig kan zijn dat wij iets kunnen veranderen. Wat als wij allemaal op kerstavond van 23.55 tot 00.00 uur een positieve gedachte naar deze onbekende slachtoffertjes sturen?

Wat als wij dat zonder poespas, in stilte het universum in sturen?

Dan ontstaat er een nieuwe “wave” over deze aardbol, want via de tijdzone is het bij jou en mij wellicht niet tegelijkertijd 23.55 uur.

Komen jouw gedachten de mijne dan tegen? Bundelen zij zich met al die van anderen? Vormen zij dan een gestuurde energie? Een zacht knuffeltje voor een kind dat daar net voldoende aan heeft om te overleven?

Of vind ik zoveel mensen op mijn onbekende pad dat er zo velen hier aan mee doen dat er een nieuw soort vuurwerk kan ontstaan? Als een spetterend contract tegen een steeds lichter wordende hemel?

En wat als we dat op 31 december nog een keer herhalen? Samen met DE klok op de TV, de pleinen, de disco’s, de bars, hotels, stations, de….
Samen met de mensen die het op kerstavond zijn vergeten?