|
Κάθε χρόνο εκπλήσσομαι και πάλι από την ατμόσφαιρα του Δεκεμβρίου και από τον τρόπο που άνθρωποι ενός ασφαλούς περιβάλλοντος αντιδρούν σε αυτή. Το θεωρούν σαν κάποια ακόμη Χριστούγεννα, μία ακόμη καινούρια χρονιά και μία ακόμη ευκαιρία ανταλλαγής ευχών. Συνηθισμένο, έτσι δεν είναι; Ναι, για σε σένα και για μένα, φαίνεται φυσικό. Τη στιγμή αυτή, όμως, οι σκέψεις μου είναι στους ανθρώπυς εκείνους που βρίσκονται σε μία τελείως διαφορετική κατάσταση. Άνθρωποι που χρειάζονται τις πραγματικές ευχές μας περίσσοτερο, άνθρωποι, οι οποίοι δεν μπορούν να νιώσουν ασφαλείς με άνεση και χαρά. Σκέφτεσαι τώρα ίσως την πείνα στην Αφρική, τα θύματα από το τσουνάμι και μέρη του κόσμου όπου υπάρχει εμφύλιος πόλεμος; Εγώ όχι. |
|||
| Σκέφτομαι τις φτωχές μικρές ψυχές που ζουν στην ίδια μας την πόλη. | |||
|
Δεν τις έχω συναντήσει, αλλά ξέρω ότι είναι κάπου εκεί έξω. Ξέρω ότι και αυτές τις διακοπές Χριστουγέννων, υπάρχουν μικρά κορίτσια που θα απογοητευθούν και πάλι. Όχι επειδή δεν θα πάρουν κάποια δώρα, αλλά εξ’ αιτίας της ανεκπλήρωτης επιθυμίας να διασωθούν. Και, δυστυχώς, ο αριθμός τέτοιων ανθρώπων συνεχίζει να αυξάνεται... Σκέφτομαι τις εύθραυστες ψυχές που μετά τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές, θα πέσουν πάλι θύματα της λαγνείας ανθρώπων που μετατρέπουν την επιθμία τους για ισχύ σε διεφθαρμένες σεξουαλικές ενέργειες. |
|||
|
Σκέφτομαι την αποτυχημένη επικοινωνία των ενηλίκων, η οποία (για ορισμένα παιδιά) εμπεριέχει ένα πιθανό κτύπημα, ίσως ακόμη και ένα κάταγμα ή μώλωπες και μία κατεστραμμένη καρδιά με πολλά δάκρυα. |
|||
|
Κάθε χρονιά συνειδητοποιώ ότι αυτά τα παιδιά είναι ανάμεσά μας. Μία χρονιά, τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, βρήκα τον εαυτό μου να βοηθάει ένα παιδί που είχε πέσει θύμα βιασμού. Μία τρομακτική εμπειρία, η οποία δεν ξεχνιέται με ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο, μία κάρτα ή ένα δώρο. Για λίγο, ο κόσμος καταδικάζει αυτήν την πράξη και μιλάει με αποτροπιασμό. Μόνο, όμως, για λίγο, μέχρι το συναίσθημα να αρχίσει να γίνεται ενοχλητικό. Και μετά; Και μετά τι; Και μετά όλοι σωπαίνουν πάλι. Σαν να έχουν όλα εξαφανιστεί. Μήπως ό,τι δεν ξέρεις δεν μπορεί να σε βλάψει; Απλά δεν ξέρω. Δεν έχω καταλήξει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό δεν κάνει κάτι καλό για τα μικρά θύματα. Δεν θα τους δώσει καμία βοήθεια, καμία συμπόνια, καμία πιθανότητα για ένα καλύτερο μέλλον. |
|||
| Τα ίδια τα παιδιά θα πρέπει να πολεμήσουν να βγουν από τη δυστυχία, ολομόναχα. | |||
| Τα ίδια τα παιδιά θα πρέπει να δουλέψουν μόνα τους για να γίνουν αξιοθαύμαστες προσωπικότητες, κυρίως από μόνα τους. | |||
| Τα ίδια τα παιδιά θα νιώθουν τον περισσότερο καιρό μοναξιά, ακόμη και ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους | |||
| Κάθε χρόνο προσμένω την διαφήμιση της Coca-Cola. | |||
|
|
|||
|
Όταν τη βλέπω, αισθάνομαι ίσος με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους του κόσμου. Όλοι μαζί παρακολουθούμε αυτή τη διαφήμηση και ξέρουμε ότι ο Άγιος βασίλης με το φορτηγό του θα μας δώσει το ένα και μοναδικό του βλέμα.. Κάθε χρόνο αναρρωτιέμαι εάν η συλλογική μας συνείδηση μπορεί να είναι τόσο δυνατή ώστε στα αλήθεια να αλλάξει κάτι. Τι θα γινόταν εάν την παραμονή των Χριστουγέννων από τις 23:55 ως τις 00:00 στέλναμε μία θετική σκέψη σε όλα αυτά τα μικρά άγνωστα θύματα; |
|||
|
Τι θα γινόταν εάν μπορούσαμε να στείλουμε αυτή τη σκέψη, σιωπηλά στο Σύμπαν; Πιθανόν, ένα νέο «κύμα» θα ταξίδευε στην επιφάνεια της γης, γατί λόγω της διαφοράς ανάμεσα στη δική σου και στη δική μου ώρα οι 23:55 θα ήταν σε διαφορετική στιγμή. |
|||
|
Ή θα συναντήσω τόσους πολλούς στο άγνωστο μονοπάτι μου, ώστε ένα νέο είδος πυροτεχνημάτων να μπορούσε να εμφανιστεί; Δημιουργώντας ένα σπινθηροβόλο φως σε μία μεγαλόπρεπη αντίθεση σε έναν όλο και πιο φωτισμένο ουρανό. Και τι άραγε θα συνέβαινε αν αυτό το επαναλλαμβάναμε στις 31 Δεκεμβρίου; Συγχρονισμένα με το ΡΟΛΟΙ στην τηλεόραση, στις πλατείες της πόλης, στις ντίσκο, στα μπαρ, στα ξενοδοχεία, στους σταθμούς των τρένων, στο.... |
|||
| Μπορεί να γίνει το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να δώσουμε στον κόσμο, ένα δώρο το οποίο δεν κοστίζει τίποτα παραπάνω από μερικά δάκρυα... τα δικά μας. |
|||
| ©..........& Mary-Rose Kolkman | |||
| Texte en PDF | |||
Ένα σπινθηροβόλο φως ως μεγαλοπρεπής αντίθεση σε ένα σκοτεινό ουρανό.
Ίσως αυτά τα παιδιά να είναι μόνα τους κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, ίσως όχι. Σκέφτομαι τα παιδιά των αλκοολικών και των εθισμένων στα ναρκωτικά, που αποτελούν την «υπηρεσία φροντίδας» των οικογενειών τους. Τις σιωπιλές δυνάμεις πίσω από μία σκληρή στάση ή ένα δύσκολο χαμόγελο. Κανείς δεν μπορεί να διαβάσει τα σημάδια τις ωριμότητας στα παιδικά τους πρόσωπα.
Οι δικές σου σκέψεις θα συναντούσαν τις δικές μου; Θα αθροίζονταν μαζί με τις σκέψεις όλων των υπολοίπων; Θα μπορούσαν να σχηματίσουν κάποιας μορφής κατευθυνόμενου ενεργειακού κύματος; Μία απαλή αγκαλιά για ένα παιδί, που θα ήταν απλώς αρκετή για να επιβιώσει;
